‘İsveç ve NATO’ya borcumuz yok. Yıllarca ileri karakolluk yaptığımız için NATO’nun bize borcu var’

“Şimdi 2023’ten 2024’e geçerken, aslında tarihsel olarak büyük bir geçiş döneminin kavşağındayız. Bunu, Gramsci’nin 1930’larda faşist hapishanelerinde söylediği ‘Eski dünya ölüyor, yenisi doğmaya çalışıyor; şimdi canavarlar zamanı’ lafına benzetiyorum. Hitler, Mussolini, 2. Dünya Savaşı dönemi… Biraz karamsar oldu ama öyle bir durumdayız. Eski dünya dediğimiz, ABD önderliğindeki kolektif Batı’nın hegemonyası ölüyor. Bunu herkes görüyor. Ben uzun zamandır söylüyordum, bazı insanlar gülüyordu. Şimdi görüyoruz. Koca bir hegemonyanın battığını görüyoruz. Kızıldeniz’deki terlikli Yemenlilere bile bir şey yapamadılar, Babülmendep’i açamadılar. Böyle bir kavşaktayız. Amerika gidiyor, 500 yıllık Batı hakimiyeti değişiyor. Sadece ABD değil. 1945’te bayrağı İngiltere’den ABD’ye devralmıştı. Şimdi öyle değil. Asya’nın ve Küresel Güney’e karşı kendisini ‘uygar ve demokrat’ gören, eski sömürgeciliğe-yağmacılığa dayalı kaynaklarla gelişimini sağlamış, savaşlarla zenginleşmiş Batı’nın mücadelesini görüyoruz. Kora kor bir mücadele bu.

Sadece ABD-Rusya, ABD-Çin veya İran-İsrail mücadelesi değil. Topyekun bir mücadele var. Aslında düşük yoğunluklu bir 3. Dünya Savaşı içindeyiz. 2024’e de o sıcaklık ile giriyoruz. 2024, 2023’ten daha iyi olacak diye çocukça bir beklentiye sahip değiliz açıkçası. Bu geçiş süreci, 500 yıllık bir hegemonyanın ardından kolay olmayacak tabii ki. Büyük çalkantılarla, büyük mücadelelerle, beklemediğimiz başka şeylerle olacak. Tabii nükleer dehşet dengesi sayesinde atom bombasından kurtuluyoruz gibi düşünüyoruz ama onun da düşük yoğunluklu savaşın içinde, büyük güçler mücadelesi içinde büyük bir geçiş döneminin içindeyiz.”

“Çin özelinde bakarsak, yer yer kendi cephesi tarafından eleştiriliyor. Yani çok yumuşak bir diplomasi izlediği, sert topa girmediği için eleştirildiği oluyor. Ama Çin, bir taraftan da ‘barış istiyorsan savaşa hazır ol’ mantığını da benimsiyor. Bakıyoruz, deniz gücü gelişiyor. Küresel güç mücadelesi en çok denizlerde oluyor. Dünyanın kaderini belirleyen 8-10 boğaz var. Bu boğazların ve geçişlerin hakimiyeti, akışı sürdürebilme gücü belirleyici rol oynuyor. ABD, şimdiye kadar bu denizlere hakimdi. Amerika’nın dünya üzerinde neredeyse 800 üssü var. Çin’in Cibuti’de bir tane var o da askeri mi, ticari mi belli değil.

Çin, sadece kendi sularını ve ticaret akışını korumaya yönelik bir politika izliyor. Ve tabii ki iş birliğine dayalı bir küresel formülü var. Kuşak ve Yol, BRICS, ikili anlaşmalar vs. ile iş yapmaya çalışıyor. Eski kolonici Batı gibi bir yere tankla, topla, silahla gitmiyor. Şimdiye kadar gördüğümüz bu. Bu sebeple Afrika başta olmak üzere, Küresel Güney’den de bir destek alıyor. Altyapı yatırımları yapıyor, Afrika’da barajlar vs. inşa ediyor. Batı’dakilerin kıskandığı, tehdit olarak gördüğü Çin, aslında bizim gibi ülkeler için bir alternatif. Bugün size Batı ambargo uyguladığı zaman, cep telefonu dahil gelişmiş teknoloji ürünleri Çin’den tedarik edebiliyorsunuz.”

“Avrupa’nın o efsanesi dağıldı. Yani AB’nin insan hakları, demokrasi, dünyaya barış götürme, gelişmeyi savunan bir profili vardı. Biz de 30-40 yıldır hep AB’ye baktık. AB üyesi olmaya çalıştık. Fakat özellikle bu Ukrayna savaşında, AB’nin tamamen bir ABD vassalı olduğu ortaya çıktı. Amerika ne derse onu yapıyorlar. AB’nin seçilmemiş yöneticileri var Ursula von der Leyen, Joseph Borrell gibi. Bunlar, Amerika ne derse onu yapıyor. Avrupa’da da tepki çekiyorlar. Burada bence en önemli şey, dünyanın 3. büyük sanayi devi olan Almanya’nın, gerçek manada bir Amerikan vassalı olduğunun ortaya çıkmasıydı. Çünkü Joe Biden, Olaf Scholz Washington’da yanında dururken, onun gözünün içine baka baka ‘Kuzey Akımı duracak, değilse hattı keseceğiz’ dedi. Ve kestiler de. Patlattılar, sonra da ‘Ruslar yaptı’ dediler. Fakat adamlar bunu Beyaz Saray’da açıkça söyledi ve sonra yaptı. Scholz da bunu yuttu; hiçbir şey diyemediler. Şimdi kıvranıyorlar. Kaynak sıkıntısı baş gösterdi. Sanayileri küçülmeye başladı. En son baktığımda Avrupa’da doğalgazla çalışan 50 gübre fabrikası kapanmış durumdaydı.

Avrupa Birliği, eski pırıltısını yitirdi. İstatistiklere bakarsanız, ticaret hacimlerinde ve ekonomilerinde ciddi manada gerileme görüyoruz. Rusya ekonomisini yaptırımlarla çökertip rejim değişikliği yapmayı düşündüler. Tam tersi oldu. Rusya, kendisine yeni pazarlar bulmayı başardı. Fakat Avrupa, ABD’den pahalı LNG almak zorunda kaldı iki-üç katı fiyata. Temel girdi olarak her şeyi etkiledi bu. Ayrıca Ukrayna’ya ABD zoruyla yardımlar yağdırdılar. Ukrayna’daki savaşın olmaması, Avrupa’nın lehineydi. Minsk antlaşmalarını destekleselerdi, gerçekten uygulasalardı, 800 bin insan hayatta olacaktı. Avrupa’nın ekonomisi, göçmen sorunu bu kadar büyük olmayacaktı. Benzer biçimde bizim de karıştığımız Suriye’nin bölünmesi için yapılan plan da aynı sorunları doğurdu. Sonuçta Amerika’nın hegemonyası ne Avrupa’ya, ne de Avrupa’nın bir parçası olduğunu iddia eden Türkiye’ye hiçbir fayda getirmediği gibi aksine çok fazla zarar getirdi. 2024’te de bununla uğraşacaklar. Belki Almanya’da AFD seçimleri kazanır, farklı farklı partiler görebiliriz. NATO’cu siyasetçiler de değişebilir. Bunlar da tartışılacaktır.”

“Türkiye’nin dış politikasını, Türkiye belirlemiyor. Onu söylemek lazım… Türkiye, Osmanlı’nın son dönemindeki gibi bir duruma geldi. Çeşitli vektörler, Türkiye’yi sağdan soldan, üstten alttan etkiliyor ve yönünü belirliyor. Ben Ankara’dan belirlenen bir dış politika olduğunu görmüyorum. Siz tabii Batı Asya’da böyle bir jeopolitik noktada oturuyorsanız, hiçbir zaman tamamen ABD’nin veya Rusya’nın emrine giremezsiniz. Mutlaka kendi çizginizin olması gerekiyor. Ama seçimlerinizi belirleyecek şey yine jeopolitik, yine stratejik gelişmeler.

Ve tabii ki ekonomi. Türkiye’de ekonomi kötüye gittiği dönemlerde, dış politikada tavizler başlar. Biz de o dönemi yaşıyoruz. Bir dönem daha yerli ve milliydi sanki. S-400 alabiliyorduk ABD’ye rağmen. Mavi Vatan’ı savunabiliyorduk. Şimdi bir bakıyoruz, ABD silahları ile PKK 12 askerimizi şehit ediyor. Aynı gün İsveç’in NATO üyeliğine yeşil ışık yakılıyor mecliste. Pek çok parti de onay veriyor. Bu, dediğim tezin doğruluğunu kanıtlıyor. Siz NATO üyesiyseniz, kararlarınızı kendiniz vermiyorsunuz demek ki. Şu konjektürde İsveç’in PKK’ya verdiği destek, verdiği silahlar biliniyor. İsveç’e ve NATO’ya en ufak bir borcumuz yok. Aksine NATO’nun bize borcu var. Yıllarca onların ileri karakolluğunu yaptığımız için bize borçları var. Ama hala bu NATO’cu zihniyet, her yere ve her şeye hakim. Bundan da kurtulacağız ama bu da çok kolay olmayacak. Bir süreç olacak.”